(یکشنبه 87 اردیبهشت 29 ساعت 1:6 عصر )

سلام دوست من

می‌خوای بدونی خونه‌ی خدا کجاست؟ خونه‌ی خدا اون بالاست تو آسمونه. به خاطر همینه که وقتی می‌خوای باهاش حرف بزنی آسمون رو نگاه می‌کنی. هر وقت می‌خوای دعا کنی دستاتو رو به آسمون می‌بری. در خونه‌ی خدا همیشه بازه مثل خونه‌های ما حصار، پنجره و قفل مرکزی نداره. هر کی در خونش در بزنه نیاز به اف اف نداره فقط میگه بفـرما تو.

اما وقتی باهاش خیلی خوب میشی، ندار میشی اونوقت خدا می‌یاد پایین اینقدر می‌یاد پایین که وقتی می‌خوای باهاش حرف بزنی دیگه نیاز نیست بالا رو نگاه کنی فقط کافیست دستتو روی قلبت بزاری.

ثروت خدا خیلی زیاده خیلی زیاد. حتی بیشتـر از دارایی ما آدم‌ها. اینقدر ثروت داره که هر کدوم از ما هر چقدر ازش بخواهیم بهمون می‌ده. بلاعوض بدون سود. ثروت خدا پول نیست. عشق، محبت، صفاست، وجدان و ...  اما خدا مثل ما انسان‌ها حقیـر و بی‌جنبه نیست.

رنگ خدا سفیده بدون هیچگونه لکی. سفید یه دست. سفید مطلق

خدا همیشه در دسترسه شب و روز، وقت و بی‌وقت، تو خونه، تو بیابون و خیابون. هر وقت بهش نیاز داشته باشی باهاته فقط کافیست صداش بزنی.

ملاقات با خدا زمان و مکان نداره. برای دیدنش هم مثل دولتمـردان،‌ سیاستمداران، رئیس و رؤسا نیاز به بند( پ ) نداری. نیاز نیست برای دیدن و حرف زدن باهاش چند هفته و چند ماه در لیست انتظار بمونی. تازه وقتی کارت رو انجام داد منتی سرت نمی‌زاره. من من نمی‌کنه.

چهره خدا مثل چهره یه دوسته. یه دوست خوب که می‌تونی تمام حرفاتو بهش بزنی حتی اون حرف‌هایی رو که به بابا و مامانت نمیگی. خدا مثل دوست خوبت رازداره همیشه هواتو داره چه تو شادی چه تو غم.

مهربانی خدا مثل مهربونی مامانه. قهر و دعواش مثل قهرهای باباست. که اگـر به موقع دعوات نکنه هیچوقت متوجه عشق و علاقه‌ی خالصانه‌اش نمیشی. فقط می‌تونم بگم خدا شبیه یه دوسته. یه دوست واقعی.

البته این حرف برای یه بچه سه‌ساله خیلی سنگین و غیرقابل هضمه. اما برای ما که ادعای بزرگی داریم قابل فهمه .

خدایا به داده و نداده‌ و گرفته‌ات شکـر. که داده‌ات نعمت است و نداده‌ات حکمت است و

گرفته ات امتحان.

 گرفته‌ات امتحان.

                                               "خداجونم دوست دارم"